Om 6 uur gaat wekker Rinke: ‘P, ben wakker!!’ De volumeknop is volledig opengedraaid. Lichtelijk geïrriteerd draai ik me om. Ergens moet ik altijd lachen om zijn gezellige gebabbel ‘s morgens, maar hij roept tegelijkertijd zo dwingend en hard dat je het gevoel hebt op 2 centimeter van een speaker te liggen. En ondanks onze tegenwerpingen (‘Rinke, we komen zo, niet zo hard roepen!’) stopt hij er pas mee als je de kamer binnen komt. Enigszins pissig storm ik dan ook de kamer binnen. Zusje is wakker geworden door Rinke’s steeds luider wordende geroep en houdt kirrend haar voetjes vast. Het is stralend weer, teletekst meldde gisterenavond laat al dat het wel tegen de 28 graden kan gaan lopen.

Bij het ontbijt krijg ik nauwelijks de kans de krant even in de blikken. Rinke gooit de thee over de sportkatern, waar ik iets over het Spaanse EK-feest wil gaan lezen. Op weg naar boven (zusje op de arm, mannetje klautert zelf naar boven) gaat het mis. Bij de vierde tree valt Rinke naar beneden en….op zijn gezicht. Even hoor ik een doffe klap en dan begint ons mannetje heel hard te huilen. Al knuffelend op de bank zie ik dat zijn lip en wang steeds meer opzwelt en na wat vreemde geluiden uit zijn keel geeft hij over. Lichtelijk in paniek besluit ik voor de zekerheid langs de huisarts te gaan.

Als ik de auto instap, spreek ik met echtgenote af dat we bellen na het bezoek aan de huisarts. ‘Bel me, ik kan terugkomen als het moet’. De weg naar de huisarts lijkt een hordeloop: overal afzettingen en gele borden die een alternatieve route aanraden. In de mediastad wordt aan de Ring gewerkt. De huisarts stelt ons gerust: geen hersenschudding. ‘Hij is helder, niet sloom of slaperig. Van de schrik kunnen kinderen gaan overgeven.’

Het is inmiddels half 9. Echtgenote heeft in haar oneindige wijsheid zoon een ijsje belooft na bezoek aan de dokter. Hij houdt er niet over op. En in beloftes ben ik heel simpel: als je ze maakt (be careful..) moet je er ook aan houden. Maar waar vindt je om half negen ‘s ochtends ijsjes? Dan maar terug naar huis in de vriezer kijken. Daar vind ik nog een waterijsje dat hij dankbaar in ontvangst neemt.

Om 9.05 fiets ik eindelijk weg richting creche…in de nieuwe bakfiets die we dit weekend kochten. Niet zomaar een bakfiets, nee, een superlichte aluminium Gazelle waar het wiel aan de voorkant van de bakfiets zit. Sturen is dus wat wennen, met zo’n grotere draaicirkel. Zusje in de maxi-cosi op de bak geklemd, Rinke op het bankje. We voelen ons helemaal de blits. Maar ook een beetje bibberig. 9.05, de dag moet nog beginnen en voor mijn gevoel is het alweer tijd voor beer-o’clock.