Tweede Pinksterdag, half twee. Het is zo’n dag waarop de dingen zijn zoals ze altijd zouden moeten. Het felle licht op de Hilversumse hei baadt alles in een sfeer van zomer en loomheid. Ik knipper tegen de felle zon. ‘De tijd is hier de ruimte’, zingt Blof in mijn hoofd.
Hangend tegen andere reizigers in de New Yorkse metro, viel mijn oog vorige week op een klein tekstbordje dat, nu ik goed keek, op verschillende plekken in de metro bleek te hangen: ‘Personen die personeel van de metro belagen of ernstig lastig vallen, riskeren een gevangenisstraf van zeven jaar’ (vrij vertaald).
Beste Arie Boomsma. Ik richt mij niet vaak rechtstreeks tot mijn volgelingen, maar je gebeden om vergiffenis waren zo luid dat Petrus zich tot Mij richtte. Hij vroeg Mij om te bemiddelen in deze slepende kwestie. Nu mijn zoon, dat doe Ik graag.
Het is een idyllisch plaatje. Met de Hervormde Kerk van Ilpendam op de achtergrond –Hollandser kan niet- zetten een tiental nieuwkomers op het ijs hun eerste, voorzichtige schaatsstappen. Ze komen uit Egypte, China, Ivoorkust, Azerbeidjan en Afghanistan. Op één na hebben ze nog nooit in hun hele leven op ijs gestaan. Laat staan natuurijs van dichtbij gezien.
Het digitale burgerinitiatief Meer plezier met minder vuurwerk heeft gisterenavond de benodigde 40.000 handtekeningen gehaald om in de Tweede Kamer behandeld te worden. Volgende week al zouden de initiatiefnemers de handtekeningen kunnen overhandigen aan Kamervoorzitter Gerdi Verbeet. Toch rijzen er twijfels bij de rechtsgeldigheid van dit eerste digitale burgerinitiatief.
In mijn beleving lag er vroeger, toen ik klein was in de jaren zeventig, elke winter wel een pak ijs. Schaatsen deden we op de vijver vlakbij ons huis. Friese doorlopertjes onderbinden, wanten aan en muts op: het feest kon beginnen. Al krabbelend baande ik me een weg naar de overkant van het vijvertje. Ergens in een hoekje was een wak geslagen voor de eenden, die luid kwakend onze hulpeloze stapjes op het ijs gadesloegen.
De eerste boot die we zien nadat we op de Danzigkade in Amsterdam op onze ‘eigen’ AVRO boot stappen, is die van de Reguliers online, die direct naast ons ligt. De Reguliers-online –zoals bekend, dé homostraat van Amsterdam, de Reguliersdwarsstraat- herbergt bruin gebronste mannen in kort roze rokjes en hoge laarzen. Het is een van de weinige boten met blote mannen die we zullen zien.
Over tien jaar zitten er op onze mobieltjes waarschuwingsstickers vergelijkbaar met die op pakjes sigaretten: ‘Bescherm kinderen, laat hen niet mobiel bellen’, ‘Mobiele bellers sterven jonger’ of ‘Mobiel bellen brengt u en anderen rondom u ernstige schade toe’.
Collega Johann heeft slechts één lot gekocht: een uitzondering. De meeste mensen die ik ken hebben meerdere ‘golden tickets’ ingeslagen. Meestal eenvijfde loten, want daar hebben we het hier over: het roemruchte staatslot. Slechts 2,50…en dan heb je al kans op 5 miljoen euro.
Als journalist word je regelmatig aangesproken op de vermeende ‘linksheid van de pers’. DE pers, DE media: allemaal linkse wereldverbeteraars die als naïeve allochtonenlovers de arm slaan om zielige asielkindertjes en een vervloeking uitspreken over Wilders, Verdonk en ander rechts uitschot. Ik word er een beetje moe van. Daarom deze column die ik schreef voor EénVandaag: